Terwijl ik geniet van het easy living ritme hier in Tunesië lijkt de tijd tóch te vliegen.
Ik ben alweer ruim 8 maanden hier. Als ik in mijn huisje rondkijk dan kan ik nauwelijks nog geloven dat ik met slechts twee koffers (en een paar sporttassen bij een eerder bezoek) hier ben gekomen. Zo zijn mijn keukenkastjes nu gevuld met pannen (okay... een paar haha) en genoeg serviesgoed. Tevens hangen er warempel veel leukere kleren in mijn kledingkast dan dat ik in Nederland had.
Daarnaast heb ik allemaal oude meubelen en authentieke woonaccessoires gevonden die nu mijn huisje thuis maken, maar die straks ook goed zullen passen in ons nieuwe huis.
Last but not least liggen er 's avonds ook nog eens twee kittens (in de pubertijd) op mijn bank. Deze vond ik allebei eind vorig jaar moederloos op straat, niet in staat zich zelf te redden. Ze zijn onafscheidelijk, speels en grappig samen. Boef! en Rebel; samen brengen ze leven hier in huis. Ze spelen ook met de straatkatten hier buiten, verkennen het strand en een hongerige maag zorgt ervoor dat ze weer naar huis komen.
En ik, ook ik voel mij hier ongelooflijk thuis!
Nieuws over ons land en de bouw van ons huis
Een relaxter levensritme komt natuurlijk niet met alleen maar voordelen. Zo heeft het wel even geduurd eer we ons de trotse bezitters van het land in Hergla mochten noemen. De officiële overdracht was pas afgelopen maand. En we zijn er nog niet, want nu moeten er vanuit de gemeente voorzieningen geregeld gaan worden voor bijvoorbeeld de riolering, electriciteitskabels en meer.
Daarnaast is de aandacht voor Hergla sterk groeiende. De overheid wil van Hergla een soort van tweede Sidi Bou Saîd maken. Dit is voor velen het mooiste plaatsje in Tunesië. Allemaal traditioneel Tunesische witte huizen met blauwe deuren, kozijnen en luiken. Het doet sterk denken aan Santorini in Griekenland. Aangezien ons land in tweede lijn van de zee ligt moeten wij ons ook committeren aan een aantal regels: het huis mag als kleurstelling wit hebben, blauw of blauw met wit. Vandaar dat er nog een tweede toetsing van ons plan komt. Het zal geen problemen opleveren want ons originele ontwerp is een huis met Tunesische kenmerken én het is wit.
Inmiddels hebben we het land ontdaan van alle bomen en struiken en niet te vergeten de kalkoen en ontelbaar vele kippen. Dat was op zich een hele belevenis. Het geluk was met ons dat onze architect graag de palmbomen van ons wilde overnemen. Na hierover gesproken te hebben stonden de volgende (zondag!) ochtend om 5 uur (want Ramadan) mannen klaar met graafmachine, takel- en vrachtwagen om de bomen met wortels en al uit de grond te halen. Diezelfde middag reden we achter Firas (de architect) aan om er getuige van te kunnen zijn hoe de bomen op zijn land buiten Sousse weer de grond in gingen.
Ons land is compleet leeg nu, in twee dagen tijd tegen geringe kosten en zonder een vergunning nodig te hebben. Kun je je voorstellen hoe zo'n operatie in Nederland eruit gezien zou hebben?
Ontruiming van ons stukje land in Hergla... en uiteindelijk de nieuwe thuisstek van de palmbomen.
Tegelijkertijd moeten we ook nog eens wachten op onze architect die nu een bouwteam moet gaan formeren en een bouwplanning moet maken. En dat alles zal ook weer tijd nodig hebben. Streefdatum voor de start van de bouw is juli (gelukkig wel dit jaar haha).
Voor wie mij een beetje kent komt het niet als een verrassing als ik zeg dat geduld niet mijn sterkste eigenschap is. Het is hier echter toch echt 'Go With The Flow' en het heeft totaal geen zin om je daar druk om te maken want het interesseert werkelijk niemand ook maar iets. Beter doe je in de tijd die je moet wachten gewoon een hele hoop leuke dingen. En dat lukt hier aardig moet ik zeggen! Er is zoveel historie en cultuur te vinden hier.
Dagje Monastir
Watertekort
Het voorjaar heeft z'n intrede hier gedaan. Lekker met de laptop buiten zitten... de deur de hele dag open. Alles bij elkaar heb ik misschien een dag of tien de verwarming aan gehad hier deze winter. De energierekening stelt dan ook niets voor. Moet ik er eerlijkheidshalve wel bij vermelden dat we al geruime tijd 's avonds een lage waterdruk hebben. Te laag om te kunnen douchen in ieder geval. Tunesië kampt met een tapwater tekort. De bassins met watervoorraden zijn maar voor 16% gevuld en dan moet de zomer nog beginnen. Om die reden is nu ook bekend gemaakt dat gedurende de zomermaanden vanaf de avond tot aan de volgende ochtend geen waterdruk zal zijn om zodoende de krapte het hoofd te kunnen bieden. Hotels hebben die waterdruk voor hun gasten wel, de lokale bevolking niet.
Of ik dat hinderlijk vind? Het antwoord daarop is 'nee'. Drinkwater haal je hier sowieso in plastic flessen en dus hoef ik mijn koffie 's avonds na het eten niet te missen. Daarnaast zal het je verbazen hoe makkelijk je je aanpast. Dan neem je 's ochtends een douche in plaats van 's avonds. Je zorgt dat de afwas op tijd gedaan is (nope, ik heb geen vaatwasser hier, maar hey, tijd zat om de afwas te doen) en ook wassen en tanden poetsen voor het slapen gaan lukt prima met wat water uit de fles. Ik realiseer mij wel dat het natuurlijk een ander verhaal is als je een groot gezin hebt... of als je 's avonds na het sporten even wilt douchen. Maar ook hier is het 'Go With The Flow' en daar begin ik best goed in te worden.
Foto's maken blijft leuk... foto's op het strand bij huis, grote foto Monastir en de moskee is in Hergla
Verveling, nieuwe vrienden en activiteiten
"Begint altijd vrij zijn niet te vervelen?Vermaak je je nog wel?" vroeg laatst iemand aan de telefoon. Deze vraag kwam eigenlijk als een verrassing. Als je mij ook maar een beetje kent dan weet je dat ik mij nooit verveel. Ik roep al jaren gekscherend dat ik de beste pensionado van de wereld zou worden.
Hoe lang ben ik nou alleen? Inmiddels ruim 7 jaar geloof ik. En hoe langer ik alleen ben hoe beter ik het met mijzelf kan vinden. Heel lang vond ik het niet leuk om zonder maatje door het leven te gaan. Ik bleef hopen op 'Die Ene'. Nu ik eenmaal hier ben bedacht ik mij laatst: die Ene, die Ene ... dat ben ik zelf! Ik vermaak mij tegenwoordig prima met mijzelf!
Daarnaast heb ik een uitermate nieuws- en leergierig ingesteld brein. Altijd al zo geweest. Er schuilt nog altijd een onderzoeksjournalist in mij denk ik. Helemaal in deze tijd waarin de wereld zo verandert wil ik weten waarin al die veranderingen haar oorsprong vinden. Nou, dan ben je vandaag de dag best druk!
Ik luister onvoorstelbaar veel podcasts. TV kijk ik al jaren niet meer. Ik heb teveel vragen die door de reguliere media niet beantwoord worden. Vragen als bijvoorbeeld waarom het acceptabel wordt gevonden dat de farmaceutische industrie onvoorstelbare winsten mag behalen. Is de heersende Woke ideologie niet gewoon een verdienmodel? Verdienen aan transhumanisme terwijl het voor mij voelt als een oorlog tegen de ziel van de mens? Windmolens in Natura 2000 gebieden en op de Noordzee? Wat is daar milieuvriendelijk aan? Zonne-energie in een land waar de zon niet dagelijks schijnt? En hoe milieuvriendelijk is de afbraak van die zonnepanelen in de toekomst? Seksualisering van jonge kinderen op school? Waarom? Lijkt voor mij als een vals verpakt voorbehoedsmiddel tegen overpopulatie? Waarom is het merendeel van wereldwijd vermogen in handen van een handvol? Waarom is er altijd oorlog? Het Westen leeft in een schuldenstelsel. Gaat het ooit nog lukken al die schulden terug te betalen? Wie worden er beter van alle crisissen die de mensheid in een wurggreep van angst houden?
Als ik met al deze gedachten (ik heb er nog veel meer) kritische vragen stel, dan valt het mij op dat er geen debat over mogelijk is. Er lijkt maar één waarheid bestaansrecht te mogen hebben. Trust de Science. Maar wetenschap bestaat (en wordt beter) voor mij bij de gratie van het debat en die lijkt gekaapt. Media/Journalistiek heeft de rol van de 4e controlerende macht (van twee kanten kijken) en dat mis ik. Er is veel censuur van het kritische geluid en dat voelt heel onvrij voor mij. En ik? Ik hou van de vrijheid! En die voel ik hier in Tunesië momenteel sterker dan in Nederland. Daarnaast heb ik nu ook tijd om naar antwoorden op mijn vragen te zoeken en word ik iedere dag nog wijzer.
Ben ik een pessimist? Nee! Sinds ik De Waarheid tot mijn enige baas verklaard heb ben ik veel bewuster geworden. En blijer met wat wél is. Dankbaarder ook. En last but not least: vrij van angst. Hierdoor durf ik te varen op mijn intuïtieve kompas en dat is een mooie reis.
Natuurlijk trek ik veel met Femke op. We halen samen onze boodschappen, pakken samen terrasjes, gaan naar Frips (tweedehands kledingwinkeltjes), rijden veelvuldig naar het zo door ons geliefde Hergla en bijna iedere avond spelen we een paar potjes kaart samen. Wie het eerst 1.000 punten heeft behaald moet trakteren op een lunch dus het gaat er fanatiek aan toe. En we (Femke, Nizar en ik) maken natuurlijk onwijs veel plannen voor het huis. Zo willen we bijvoorbeeld straks voor huurders van onze appartementen trips door Tunesië organiseren. Er is in dit land zoveel moois te zien en te ontdekken, maar er zijn weinig tot geen georganiseerde reizen naar bijzondere plekken. Wij willen dolgraag die beleving wél kunnen bieden. Natuurlijk willen we ook leuke Tunesische woonaccessoires gaan verkopen, (beschilderde) fietsen verhuren en zo meer. En natuurlijk willen we ons huis, de appartementen en de tuin helemaal geweldig inrichten voor de ultieme woon- en vakantiebeleving. Aan ideeën geen gebrek. We zijn net een stel bruistabletjes samen!
Daarnaast zijn er regelmatig activiteiten, lunches of borrels met leden van de Meet Up groep. De groep is een mooie mix van mensen, met als gemeenschappelijke deler dat je allen geboren bent in een ander land dan Tunesië. Iedere keer weer leuk elkaar te zien en spreken. De ene keer gepland, een andere keer on short notice. Soms met een grote groep en af en toe ook in kleiner verband. Maar net hoe het uitkomt. Ik ben dankbaar deel uit te maken van deze groep.
Eveneens heb ik een ongelooflijk leuke Italiaanse bovenbuurman die vervolgens ook weer andere vrienden heeft hier in Tunesië. Zo heb ik al padel gespeeld met een aantal van zijn kennissen. Doordat Frans de tweede taal hier is en ook Italianen Frans als tweede taal spreken ben ik toch maar met DuoLingo begonnen om mijn krakkemikkige en meer dan 40 jaar oude kennis van de Franse taal bij te spijkeren. Een kwartiertje tot een half uurtje per dag. Ik heb er niet altijd zin in, maar heb toch al een reeks van 53 onafgebroken dagen in mijn App staan. Daarbij is het gewoon handig om je toch verstaanbaar te kunnen maken omdat de meesten hier dus wél Frans spreken, maar niet iedereen Engels. De jongeren lijken hier wel steeds meer de voorkeur aan Engels te geven. Wellicht dat het iets te maken heeft met het feit dat ze de voormalige kolonisator Frankrijk niet echt een warm hart toedragen?
Meet Up Groep uitjes, etentjes en ook koffie drinken met Italianen uit mijn straat (en Fattma!)
Middagje Takrouna, een nagenoeg verlaten plaatsje op top van een berg/heuvel met een bijzondere geschiedenis. Ik hou enorm van 'oude stenen' dus kippenvel middag!
Land van enorme contrasten
Volgende maand komt mijn moeder voor twee weken naar Tunesië. Naast dat ik het superleuk vind (en stoer, want ze wordt als ze hier is 84 jaar) ben ik reuze benieuwd hoe ze het zal gaan ervaren. De eerste keer dat ik Tunesië bezocht vond ik het een heel verwarrende ervaring. De contrasten her en der zijn soms erg groot. Zo is er er een heel groot verschil tussen arm en rijk. Je ziet prachtige huizen, maar ook veel verpauperde huizen. Half afgebouwde panden, althans, zo zien Westerse ogen dat denk ik. Vaak bouwt men een huis en begint dan met de begane grond. Daarna wordt dan gespaard en is er genoeg geld dan wordt aan de eerste verdieping begonnen.
Wij wonen momenteel in Kantaoui, een luxer deel van Sousse. Veel grote hotels, een geweldige golfbaan, maar je ziet eveneens ook hele stukken land vol afval en weggewaaid plastic liggen. Op mijn foto's zul je het niet zien want ik ben een optimist... ik focus liever op wat mooi is. Maar misschien ... voor een volgend blog? Afval breng je hier gewoon zelf naar een container ergens bij je in de buurt. Vaak zijn deze containers het domein van de ontelbaar vele zwerfkatjes die je hier ziet. Hier in de straat lopen er ook de nodige. Ik heb ze voor mijzelf allemaal een naam gegeven en geef ze dadelijks eten. Zitten ze hier hier bij mij op de muur. De muur heb ik dan ook maar omgedoopt tot De Cat Wall (k). Ook zwerfhonden zie je hier regelmatig. Die zijn niet aaibaar zullen we maar zeggen. Moeilijk hoor, om met een hart voor honden ze niet te kunnen knuffelen. Kattenvoer is hier overigens erg duur. Aangezien Tunesië geen eigen kattenvoer produceert moet het allemaal geïmporteerd worden. Het houden van huisdieren is hier nog niet echt omarmd, al lijkt het erop dat daar wel een begin mee wordt gemaakt).
Tunesië doet mij vaak herinneren aan de vakanties met mijn ouders vroeger. Het is hier soms een beetje zoals het 40 tot 50 jaar geleden was in Griekenland, Spanje of Italië. De obers die hoofdrekenen ipv bestellingen te noteren en overal mag gerookt worden (ja, ook binnen). Na het eten vragen om een doggybag (foodybag voor de Engelse lezers) is hier niet ongewoon. Bijna iedereen betaalt cash en met je telefoon betalen heb ik nog nergens gezien. Je kunt nagenoeg overal op straat parkeren en de eerste parkeermeter moet ik nog tegenkomen. Ook flitspalen of verkeerslichten zie je in Sousse niet of nauwelijks. Overal klinkt muziek en de winkels zijn tot 's avonds laat open.
Er rijden auto's rond die bij ons tien jaar geleden al niet door de APK keuring gekomen waren. Hybride wagens zie ik al helemaal niet al zie ik al wel voorbereidingen voor de komst van deze wagens bij benzinepompen. Daarbij zijn auto's hier dan ook een stuk duurder dan in Europa. Hetzelfde verhaal als bij het kattenvoer. Er is maar één Tunesisch automerk: Wallys Car. De rest van de auto's moet dus geïmporteerd worden tegen Europese prijzen. De benzineprijs ligt daarentegen dan wel weer een stuk lager dan in bijvoorbeeld Nederland.
De werkende Tunesiër kent een 48-urige werkweek (zes dagen per week dus) en verdient daarbij gemiddeld genomen omgerekend zo'n € 350 per maand (en nee, ik vergeet geen nulletje!). Met dit in je achterhoofd heb je misschien iets meer begrip voor een Tunesiër die wellicht iets te enthousiast aan toeristen z'n waar aanprijst.
Verder eet je hier met de seizoenen mee. Geen dure import groenten en fruit als bijvoorbeeld Kiwi's uit Nieuw Zeeland. Zowel het fruit als de groenten zijn onbespoten. Ze zien er niet altijd zo mooi en glimmend uit als in Nederland, maar het smaakt puur. Leuk detail vind ik altijd dat ze de steeltjes met blaadje aan de sinaasappels en citroenen laten zitten. Dat ziet er superleuk uit, maar heeft als doel dat de vruchten langer bewaard kunnen blijven.
De wortelen en tomaten zijn hier stukken smaakvoller. Het is hier natuurlijk warm, maar met het milieu is men niet bezig. Alles gaat in plastic zakjes en ook geen mens die een eigen boodschappentas meeneemt als 'ie boodschappen gaat doen. Dat laatste doe ik wel. Dat is een macht der gewoonte geworden. En ben je nou veganist dan zul je het hier misschien best lastig vinden want vegan vlees en vleesvervangers of iets dergelijks ben ik hier nog niet tegengekomen. Er wordt hier uiteraard sowieso geen varkensvlees gegeten. Eet je ham, dan is het ham van kip. En anders wordt het import varkensvlees en dat is verhoudingsgewijs hartstikke duur. Ook soja- of havermoutmelk hoef je hier niet te zoeken. Dat geldt ook voor Ikea of McDonald's. Die vind je in heel Tunesië niet. Wel BurgerKing overigens. En KFC. Daarnaast staat online bestellen nog maar in de kinderschoenen. Ook best lastig bezorgen wetende dat de meeste buurten geen straatnamen kennen.
Maar niet alles hier gaat 40 tot 50 jaar terug in de tijd hoor. Absoluut niet. Er zijn ongelooflijk luxe clubs, bars en restaurants te vinden. De Mall of Sousse is een waanzinnig luxe shopping mall. De Carrefour daarnaast biedt je ook alles wat je zou kunnen missen vanuit Europa. En je ziet hier ook ongelooflijk grote en luxe huizen. Daar verbleekt een Oosterbeek of Wassenaar toch echt bij in mijn ogen. Ik houd echter toch het meest van de traditioneel Tunesische huizen. Veel bogen, terrassen en court yards... en daarnaast natuurlijk 'de oude stenen'.
Ik mis hier vooralsnog niets eigenlijk. Hooguit de bitterballen misschien? En de (kleinschalige) popconcerten. Maar 100 meter van huis zit Hard Rock en daar treden iedere avond vanaf een uur of tien live bandjes op. En muziek hoor je hier overal. Het is ook allemaal maar net vanuit welk perspectief je wilt kijken. Ik kies ervoor het positieve te willen zien zonder blind te zijn voor de schaduwzijde.
Zelfs dierbaren mis ik niet in de absolute zin van missen. Ze zitten in mijn hart en wat in mijn hart zit heb ik altijd bij mij. En volgend jaar is het ook makkelijker dat deze dierbaren mijn kant op komen voor een vakantie, samenzijn or whatever. Daarnaast is het tegenwoordig toch ook heel makkelijk om gewoon contact te houden.
Foto's maken blijft leuk. Toch een gemeenschappelijke hobby...
Er valt nog zoveel meer te vertellen, maar dat past allemaal niet in één blog. Eerlijk gezegd had ik mij ook voorgenomen vaker 'te bloggen', maar ik ben druk geweest en de tijd lijkt hier te vliegen. Daarnaast ben ik ook niet zo van de koetjes en de kalfjes en zoek ik voor mijn blog naar een mooie balans tussen 'leuk' en 'informatief'. Wil ik ook nog eens dat het er leuk uit ziet... vraagt het dan toch weer méér werk en aandacht dan ik vooraf had bedacht.
Meer nieuws volgt dan een volgende keer. Zo ook over het nieuws over de immigratie vanuit Tunesië dat de afgelopen weken regelmatig de Nederlandse kranten haalde. Maar Boef! is vanochtend gecastreerd en ligt heel zielig in z'n mandje in mijn slaapkamer en Rebel blijkt vlooien te hebben dus de wasmachine draait al de hele dag op volle toeren en die ga ik nu voor de zoveelste keer leeghalen!
Zo zie je maar weer... sommige plichten kun je niet ontlopen!
Een fijne lente! X